"On jest na serio dobry w swoim fachu - pierwsze co przyszło mi na myśl - a może i groźny" - moja druga myśl. Nie miałam zamiaru go wpuścić. Jeśli żołnierze chcieli go zabić...
- Tak. - zaczęłam stanowczo - Masz rację. Nie wierzę Ci. - dodałam i ucięłam wypowiedź bardzo szybko. Była dość lakoniczna. Zastanowiłam się chwilkę po czym dodałam - Szczerze mówiąc nie chce Ci wierzyć. Nie licz na to, że mnie przekonasz, a już na pewno nie wciskaj mi kitu, że mnie kochasz... - burknęłam przez drzwi, ciągle opierając się o nie plecami i wodząc wzrokiem po podłodze. Chwilkę wyczekałam po czym wyprostowałam się i powoli zaczęłam odchodzić od drzwi.

Wróciłam do kuchni za wszystko chcąc zapomnieć o Nicko, lecz te myśli nie chciały mi dać spokoju. Śniadanie grzecznie czekało na mnie(a co? miało sobie gdzieś iść?). Usiadłam przy stole i zaczęłam jeść. Moja herbata, wcześniej przygotowana wymagała posłodzenia. No jak herbata... Powoli wstałam i podeszłam do szafki. Otworzyłam.
- Ehh... - westchnęłam - Nie ma cukru?!... - zapytałam z wieeelkim grymasem. No cóż, trzeba się kopsnąć do sklepu. Nie spiesząc się, spokojnie ubrałam płaszczyk(Po co? I tak chodzę w samym topie i zwisach?). Wyszłam i zraz moją uwagę przykuła zwyczajna ławka, z niezwyczajną osobą. Podbiegłam, co prawda ociężale i z niechceniem, ale jednak to był bieg. Zatrzymałam się gwałtownie i pstryknęłam dwa razy nad głową chłopaka.
- Ej, ty... - pstryknęłam znowu utrudniając mu sen - Tak do Ciebie mówię. Czy ty mi już nie dasz spokoju?! - dodałam z oburzeniem.

Podniosłam się i z policzkowałam chłopaka.
- Nie dotykaj mnie! - wrzasnęłam - Zrozumiałeś?... - dodałam, a Nicko, on odruchowo odskoczył kiwając głową. Wstałam i otrzepałam się. Przejechałam opuszkami palców po czole, sprawdzając, czy nie ma krwi. Na szczęście było tylko lekkie przecięcie. Rzuciłam gardzące spojrzenie w stronę chłopaka i zaczęłam odchodzić.
- Spodziewaj się straży... - rzuciłam przez ramię.

Szłam szybkim krokiem, byłam rozdrażniona, lecz gdy zobaczyłam Katasuki, zaczęłam już całkiem biec. Ten cukier jednak trochę ważył...
- Ten psychol już poszedł?! - wrzasnęłam rzucając się dziewczynie na szyje, przytulając się do niej, tak jakbym się bała, że jak jej nie przytrzymam, to umrzemy obie. - Błagam, powiedz, że poszedł... - szeptałam przez szloch, jeszcze mocnej wtulając się w jej pierś za nic nie chcąc spojrzeć na ów ławkę.

Pokiwałam nerwowo głową i obie zaczęłyśmy iść w stronę mego domu. Weszłyśmy.
- P-proszę C-cię... - zaczęłam jąkając się - Rozgość s-się. - dodałam, lecz przyszło mi to z wielkim trudem. Weszłam do kuchni - Katasuki została w przedpokoju - i rzuciłam smutne spojrzenie na niedojedzone śniadanie. Nastawiłam wody na herbatę i podeszłam do kredensu.
- Jakiej herbaty się napijesz? - krzyknęłam do dziewczyny, gdy już się trochę uspokoiłam.

- Niestety nie... - dodałam dokładnie sprawdzając  - Może być.. - spojrzałam na opakowanie dopiero co wyjęte z szafki i odczytałam napis - "Herbata jaśminowa z dodatkiem guarany"? - spojrzałam na Katasuki, raczej szukając pomocy, przy jakże ciekawej nazwie, niż zgody na zrobienie herbaty. Dał się słyszeć gwizd. Głośniejszy i głośniejszy, aż wreszcie dotarł do skali wytrzymałości - był nie do zniesienia. Szybko zeskoczyłam ze stołka na którym stałam i skoczyłam do czajnika ściągając go z ognia. Gwizd ustał. Spojrzałam na dziewczynę, by móc zalać dla niej herbatę.
- To jak będzie, z tą guaraną?

Podniosłam wzrok z nad herbaty i spojrzałam na dziewczynę patrzącą się na mnie i dociekającą odpowiedzi. Zacisnęłam powieki nachylając się nad filiżanką jeszcze bardziej, chcąc ukryć twarz.
- Wiesz.. - zaczęłam niepewnie, a mój głos nie bardzo był słyszalny - To co się stało wczoraj, to nie było prawdą. Znaczy Nicko wcale nie umarł. - podniosłam lekko wzrok, by zobaczyć zdziwioną minę Katasuki. Dobrze wiedziałam o co jej chodzi. "wiem, wiem powinnam się cieszyć, ale to nie wszystko" - pomyślałam, bo byłam pewna, że te same myśli przyszły do głowy słuchającej mnie dziewczynie. Powtórzyłam jej swoje myśli po czym uzupełniłam jej:
- ...on się przebrał i wrócił tu. Sam fakt, że ośmielił się nie jest bardzo straszny, lecz najbardziej boję się, że on może być groźny. W końcu jakoś uciekł z tego więzienia, a jeśli wymierzyli mu karę śmierci, to musi być dobry w swoim fachu... - tutaj już całkiem popatrzyłam na dziewczynę i dodałam jąkając się - J-ja p-po p-prostu się b-boję... B-boję się.