Gdzieś z boku lekko zaszeleściły liście. Wiatr od razu podchwycił niespodziewany szmer i pognał z nim przed siebie, pozwalając umilknąć mu dopiero w szumie wodospadu. Niedaleko dziewczyny siedzącej na kamieniu jeden z wielkich, babkowych liści uniósł się w górę, a spod niego wyjrzała dziewczynka o blond włosach.  Wielkie, fiołkowe oczy przez chwilę wpatrywały się w nieznajomą, po czym odwróciły jakby ze znudzeniem i wraz z całą resztą drobnego ciałka powędrowały w stronę piaszczystego kawałka brzegu.
Mała ubrana była w prostą szatę, sięgającą kolan, z białego materiału, o długich rękawach. Jedynym barwnym akcentem w jej stroju był pas najwyraźniej pozszywany z małych fragmentów różnokolorowych materiałów. Tylko dzięki niemu dziewczynka nie wyglądała jak ubrana w worek na kartofle, bo dodawał jej choć lekki zarys sylwetki. Dziecięcej, bo dziecięcej, ale jednak. Byty miała białe, zwykłe. Niczym się nie wyróżniały i raczej nie przyciągały uwagi.
Usiadła na brzegu, wyciągnęła z przymocowanej do pasa pochwy sztylet i zabrała się za oprawianie ze skóry zwierzątka podobnego do zająca, którego martwego niosła przez cały czas.

Przez długą chwilę nie reagowała na przywitanie, zupełnie jakby zignorowała potencjalną rozmówczynię. Wpierw skończyła swoją robotę z zającem, była głodna, to przecież nie będzie się wdawać wcześniej w jakieś pogaduchy, tylko najpierw zajmie się obiadem. Zajęcze łapki odcięła, umyła i schowała, podobnie ze skórą. Trzeba to będzie zanieść do jakiegoś miasta i sprzedać, za coś w końcu trzeba żyć, a ludzie tak głupio wierzą w przynoszone szczęście. Ale na takich właśnie się zarabia - na idiotach. Kto z nich odróżni zajęcze łapy od króliczych?
Zostawiła na chwilę zwierzątko, zniknęła w gęstwinie i po chwili wróciła z drewnem na opał. Ułożyła je w stos, przez chwilę męczyła się z rozpaleniem ogniska, acz wreszcie jej się udało. Zrobiła zaimprowizowany ruszt, nabiła zająca na kij i postawiła nad ogniem, a dwóch innych patykach. Dopiero wtedy zaszczyciła rozmówczynię wzrokiem. Ów wzrok nie wyrażał nic. Ani przestrachu, ani zaciekawienia. Po prostu patrzyła przez chwilę, aż wreszcie raczyła się odezwać.
- Jestem Amanda. - odpowiedziała spokojnie, acz z dziwnym akcentem.