- Pamiętasz tę suknie, w której byłam na balu? - zapytałam retorycznie z nagła - To tutaj mi ją Jet kupił... - dodałam rozmarzonym tonem.

- Taa, ma. - odparłam nadal rozmarzona biorąc buty w rękę i zmierzając do kasy. Zapłaciłam i wyszłyśmy ze sklepu. - Ach. - westchnęłam - Jak się cieszę, że je wreszcie kupiłam! Teraz chce iść na lody. Pójdziemy? - Dziewczyna kiwnęła i udałyśmy się do kawiarni. Ja zamówiłam tak zwany puchar owocowo-lodowy, a Katasuki...(Off: Diana, dokończ.)

Oblałam się strasznym rumieńcem, a jednocześnie czułam złość za tupet Katasuki. Jak śmie o takie coś mnie pytać?! No nic. Będę szczera. No więc zaczęłam swoją tyradę:
- Uważam, że Jet jest... - najpierw mówiłam wolno i bardzo nieśmiało patrząc w lody, a potem spojrzałam do góry, wygodnie się oparłam, a cała czerwień z mojej twarzy zeszła i mówiła spokojnie i swobodnie. - Jet jest dla mnie całym światem. Jego głos brzmi jak chór tysiąca aniołów. Jego włosy powiewają na wietrze jak piękne, ciemne liście jesieni spadające z gracją w dół. Jego oczy jak dwa niepowtarzalne kryształy stworzone wyłącznie dla mnie. Błyszczą i nie kłamią. Chciałabym mieć je na własność... Usta ma jak dwa delikatne listki, miękkie i czyste. Uśmiech ma zabójczy. Jest jak nieskończona ilość pięknych kwiatów oraz ich urokliwy zapach. Jego ciało jest po prostu idealne. Jest dobrze zbudowany jak pomieszanie wszystkich książąt z bajki i jeszcze więcej! Jego śmiech rozbrzmiewa w moich uszach jak stado śpiewających skowronków nadających jeden rytm wiośnie. Chciałabym, żeby jego ramiona zatrzymały mnie przy sobie niczym liany oplatające drzewo i, żeby ta chwila trwała już na zawsze. - tutaj zatrzymałam się, spuściłam głowę i ciągnęłam dalej, tylko jakby inaczej. Jakby podzieliła jego idealny opis na dwie części, dobrą i nie. - Jego nienawiść przeszywa mnie na wskroś jak sztylet wbity wprost w me serce i codziennie wysysający kolejne litry mej nieskończonej miłości. Jego smutek, to jak ukąszenie jadowitego węża, okrutne i nieludzkie. Jak bestialska męka, nie kończąca się nigdy. Jego gniew jest jak wrzucenie, mego poszarpanego, rozdartego, kochającego serca w płomień. Zabijający i bezpośredni, a do tego bezwzględny i bezlitosny... - Zawiesiłam głos. - Może mnie torturować trzymając mnie w świadomości, że nigdy mnie nie pokocha.

- Zauroczenie... - powtórzyłam pod nosem po czym bacznie przyglądnęłam się smutnej dziewczynie - Odwzajemnione? - zapytałam z nagła.

- No... taa. - powiedziałam od niechcenia - Ale ja jeszcze nie skończyłam lodów. A jeśli pytałaś...... - z ciszyłam głos i nieśmiałe popatrzyłam za dziewczynę, na frontowe drzwi. To był niesamowity widok. Takie szare, zwyczajne i rutynowe dni od kawiarni, a nich taki niezwykły widok. Czarne włosy chłopaka tak cudownie opadały mu na gładkie czoło, a gdy szedł jego grzywka skakała zabawnie po nim. Ciemne oczy spoglądały spokojnie nadając mu powagi. Był bardzo dobrze zbudowany i zabójczo przystojny. Stanął w drzwiach, a następnie wszedł powoli, nie śpiesząc się i zamknął je delikatnie.
- Katasuki... - szepnęłam do dziewczyny - Odwróć się dyskretnie. Nie uwierzysz... - uśmiechnęłam się.

Zaśmiałam się.
- Może przyszedł zjeść lody, albo co... Kto wie... - dodałam z lekką ironią w głosie. Znowu zajrzałam przez ramię dziewczyny i ujrzałam chłopaka opierającego się o ladę, tak, że przedramiona przylegały to powierzchni i rozmawiającego z młodą ekspedientką. Widać było, że dobrze im się rozmawiało, gdyż dziewczyna każdą swoją wypowiedź poprzedzała słodkim chichotem. A rumieńce miała bynajmniej jakby wyszła po godzinnej saunie. Gdy skończyli "gawiędzić" ona odeszła w stronę zaplecza, a Sasuzu szedł w naszą stronę. Ignorancko przeszedł obok naszego stolika, jakby wcale nas nie zauważył, lecz gdy chciał iść dalej zwróciłam jego uwagę, dając mu do zrozumienia, że zachował się arogancko. Wypowiedź poprzedziłam znaczącym odchrząknięciem, na co mag odwrócił leniwie, ze swoją charakterystyczną nonszalancją głowę.
Jako Sasuzu(dostałam tę postać od Katasuki Teraz będę chłopcem xD)
Zmierzałem w stronę wybranego stolika, by poczekać na zamówienie od, jakże miłej i śliczniutkiej dziewczyny, gdy usłyszałem znak, który bynajmniej miał zwrócić moją uwagę. Odwróciłem się i ujrzałem znane mi osoby - Katasuki i Nickię. Rozglądnąłem się upewniając się, że dama, z którą umówiłem się minutkę temu przy sąsiednim stoliku nie czeka na mnie. Podszedłem do dziewcząt, gdy Nickia ze zirytowaną miną rzuciła uszczypliwie:
- Ekhm... Cześć, Sasuzu.
- Cześć, dziewczyny. Co tutaj robicie? - zapytałem z ciekawości. Musze przyznać, że trochę od niechcenia.

- Mogę się dosiąść, nie? - zapytałem jak gdyby nigdy nic i zabrałem krzesło z sąsiedniego stolika. Pomyślałem, że pytanie Kata może poczekać. Znów się rozglądnąłem. Młoda dziewczyna, tak, ta ładna, stała za ladą i właśnie ściągała fartuszek. Puściła mi oczko, a ja odwzajemniłem się łobuzerskim uśmieszkiem. - Taa, pytałaś mnie co ja tu robię, nie? A tak se przyszedłem.... Posiedzieć. Nuda. Nie ma co robić. - znów odwróciłem głowę by zerknąć w stronę lady. Ekspedientka nie spuszczała ze mnie wzroku. - Gdzie będziecie iść potem?